خیلی وقتا بدون اینکه متوجه بشیم داریم راهی رو ادامه میدیم که هیچ علت معقولی براش وجود نداره .
تازه وقتی هم می‌فهمیم که مسیر اشتباهه به جای تغییرش با یه غرور خیلی مسخره و بی منطق هزارتا دلیل میاریم که نه راه درسته و تو نمی‌فهمی.
این غرور و این راه فقط و فقط به سمت نیستی می‌ره.
نه اینکه بمیریم‌ها نه وقتی خودمون هم دلیلی برای ادامه نداریم اما نمی‌خوایم قبول کنیم دیگه هیچ اهمیتی برای خودمون هم نداریم .
این نیستی ته همهچیزه